I-zine nr 31 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 6 2015
Hoe weersta je de drang tot het weven van een web (ofwel ‘werken’)?
Als alles stil wordt om je heen, wordt het stil van binnen. Dit ervaar ik tijdens een retraite. Gedachten die ik kan bestempelen als de stem van mijn ego, verstommen. Eindelijk zie ik hoe ik mezelf gek maak, in kringetjes ronddraai. Bijvoorbeeld als het gaat om het wel of niet aannemen van een nieuwe klus, die me gevoelsmatig totaal niet trekt. Ik kán het wel, het is uitdagend, levert geld op, nieuwe contacten en geeft me aanzien, als ik slaag. Allemaal rationele argumenten die me zomaar ‘ja’ kunnen laten zeggen of het me in ieder geval moeilijk maken om ‘nee’ te zeggen.
Voelen wat ik eigenlijk wíl, ligt meestal diep verborgen onder mijn verstand. Zolang ik druk ben in mijn hoofd, met anderen, impulsen van buiten, is wel duidelijk wat de overhand krijgt. Totdat ik, tijdens een wandeling in het bos, tegen een leeg bevroren spinnenweb aanloop. Ik sta stil en verwonder me over de schoonheid ervan. “Wat zou de maakster nu doen? Waarom bevindt ze zich niet in haar web, waar ze haar prooi kan vangen?” Blijkbaar heeft ze zich (ook) teruggetrokken uit dit verstarde geheel, ergens onder de bladeren of bouwt ze elders alweer een nieuw web?
Ik voel pas echt waar dit voor mij over gaat, wanneer dit beeld terug komt in mijn meditaties en dromen. Net als ‘de spin Sebastiaan’, bouw ik, met al mijn wilskracht aan mijn web en bevries erin. Geen prooi die dit vangnet over het hoofd ziet. Het ziet er mooi uit, maar voelt koud, eenzaam en onveilig. Wat zou er gebeuren als ik mijn web verlaat, de boel de boel laat, de warmte opzoek? Ik stel mezelf hardop deze vragen en kom, met hulp, tot de volgende vrije vertaling: Als ik nu eens even niet “werk”? Niet mijn best doe, geen ‘pak aantrek’, me niet hoef te beschermen of te bewijzen? Eindelijk eens niet doe wat anderen -volgens mij- van mij verwachten, namelijk wat hóórt? Mijn ‘hoofd’ vindt dit heel bedreigend, maar het is een begin. Gewoon daar in dat bos, wandelen, uitrusten, me verwonderen en me laten meevoeren door het gevoel wat opkomt. Zo hervind ik mijn ‘levenskracht’ of simpel gezegd “dat waar ik blij van word”.
Verkwikt en vol goede voornemens kom ik thuis. Alsof het in de lucht zit, gebeuren er een aantal vervelende dingen die mij confronteren met ziekte en angst. Ik besef ineens dat ik net als Sebastiaan, opgeveegd kan worden. Het is belangrijk om op tijd een veilige omgeving op te zoeken. Om van het leven te genieten, zolang het me gegund is. Het klinkt cliché misschien, maar ik voel het nu heel diep van binnen. Niet alleen de levensvreugde, maar ook het verdriet over wat niet meer “werkt”. De dooi is ingetreden.
Vanaf nu ga ik meer naar míjn impulsen luisteren. Ik ga doen wat ik wil en waar mijn hart van gaat zingen. Als ik het even niet weet, of mijn angsten opkomen, ga ik niet harder werken. Ik ga oefenen om met de stroom mee te gaan en tegelijk de stilte in mijzelf te zoeken. Ik zal vaker “nee” zeggen en uitspreken wat ik echt denk en voel. Daarmee kan ik anderen teleurstellen, verrassen, misschien niet meer aan alle verwachtingen voldoen en het soms nog steeds niet weten.
TIP
Lees dit niet zomaar als een verhaaltje. Het is míjn ontdekkingsreis, geschreven voor wie het lezen wil. Voor diegenen met en voor wie ik werk en leef: om mee te reizen, om mijn veranderende “midlife-gedrag” met mildheid te bekijken, om soms een oogje dicht te knijpen en me scherp en warm te houden.
Dus, schroom niet! Stuur jouw reactie. Herken je dit? Heb je hier ervaring mee of ben je, net als ik, benieuwd of dit gaat ‘werken’? Ik wissel graag met je uit. Om elkaars voorbeeld, spiegel, inspiratiebron te zijn en om samen een andere blik op “veiligheid” te creëren.
Hartegroet,
I-zine nr 19 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 34 2014
Hoe je integriteit in je organisatie kan versterken.
‘Tijd voor een goed gesprek’, zeg ik op ferme toon en ik zie drie jongens verdwijnen onder de eettafel met een gezicht van ‘nee hè, niet met mij!’ Mijn verbazing slaat om in boosheid als ik nietsvermoedend gebeld wordt door de leraar van één van mijn zonen, met de vraag of ik al over het ‘akkefietje’ gehoord heb? Zij blijken een flinke aanvaring met elkaar te hebben gehad, waarover mijn zoon mij niet in vertrouwen heeft genomen. Dát vind ik het ergst, los van de manier waarop dit verlopen is. Voor mij staat eerlijkheid als ‘waarde’ namelijk hoog in het vaandel!
Deze teleurstelling over de schending van integriteitsnormen in zijn organisatie, raakt mij wanneer ik spreek met een geagiteerde directeur van een grote veiligheidsorganisatie. Zo ken ik hem helemaal niet! Het vertrouwen in zijn medewerkers heeft een flinke deuk opgelopen. Het voelt niet veilig, want hij is wél verantwoordelijk voor deze organisatie! Zijn reactie; zijn normen helder stellen, aangeven welke handelingen niet (meer) kunnen en hard ingrijpen (handhaven) als er sprake is van grensoverschrijdend gedrag.
De vraag is welke benadering het meest effectief is, als het gaat om bewaren en versterken van het gewenste (integere) gedrag? Volgens Paul van Tongeren, hoogleraar Wijsgerige Ethiek, wordt deze vraag slechts deels beantwoord door te zeggen wat je niet meer moet doen, om schendingen van integriteit te voorkomen. Hij schreef in 2011 een essay met de titel ‘Integriteit als deugd. Een kwestie van oefenen’. Dit boekje kreeg ik van een directeur van een woningbouwcorporatie, als inspiratiebron voor een interactief integriteitstraject wat we samen vormgegeven hebben.
Je kunt uitgaan van zogenaamde ‘normethiek’, gebaseerd op wantrouwen tegenover de menselijke natuur. Deze wordt geleid door de overtuiging dat die natuur moet worden ingedamd, beheerst en bedwongen door bijvoorbeeld strafmaatregelen. De ‘deugdethiek’ is veel ‘proactiever’ en gaat over de vorming van houding en karakter. Houdingen komen, weten alle ouders, tot stand in een proces van voortdurende vorming. Maar hoe help je die houding te vormen? Hoe worden mensen integer(der)? Discussies voeren, bewustwording bevorderen, over concrete dilemma’s praten en samen de grijze gebieden verkennen, is de meest effectieve strategie om integriteit te bevorderen en duurzaam in de organisatie te borgen. Het is dus een zorg van lange adem, je bent er nooit klaar mee. Het is ook geen kwestie van alles of niets; integriteit kan altijd nog beter, zonder dat dit betekent dat het niet deugt zoals het is. En; het gaat niet om óf, maar hóe je binnen de lijnen speelt.
De beoordeling van wat mooi en goed ‘spel’ is, hangt af van het ‘systeem’, het gezin, de organisatie, en zelfs de samenleving waarbinnen je functioneert. Alleen een integere organisatie kan aan integere mensen de plaats geven die hen toekomt. Alleen een organisatie die voortdurend aan de integriteit van haar eigen cultuur werkt, dus oefent, kan erop vertrouwen dat werknemers elkaar aanspreken waar dat nodig is, aanmoedigen waar dat mogelijk is en helpen zichzelf te verbeteren. De rol van voorbeeldgedrag en complimenten is daarbij zeer belangrijk voor navolging! Een flinke opdracht voor de leidinggevende, die verantwoordelijk is voor de integriteit van je organisatie en de eigen persoonlijke integriteit.
Tenslotte is het boeiend om te bedenken dat er geen sprake kan zijn van enige ‘deugd’, zonder de aanwezigheid van de vier ‘kardinale’ deugden; moed, maat, rechtvaardigheid en verstandigheid’. Vrij vertaald; als ik verstandig ben in wat ik mijn kinderen wil leren, vervolgens de moed heb om hen daarop aan te spreken, maar ook maat kan houden en rechtvaardig in mijn oordeel, ben ik ‘deugdzaam’ en geef ik het goede voorbeeld. Met drie zonen in de pubertijd, oefen ik dagelijks!
TIP
Maak van de nood een deugd en neem, zéker als er concrete aanleiding voor is, de tijd om het gesprek aan te gaan met je collega’s over integriteit. Benoem jouw normen en waarden en bespreek voorbeelden van integriteitsdilemma’ op interactieve wijze. Doe dit zonder oordeel, en kijk met elkaar welke houding er achter het tegenovergestelde gedrag hoort. Wat vinden jullie mooi en goed spel, wat zijn jullie lijnen en passen jullie de 4 kardinale deugden toe? Blijf vooral oefenen en complimenteer mensen die het goede voorbeeld geven!
i-zine nr.12 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 19 2014
- de golfbeweging van het leven
- reflecteren op hoe je met verandering van ritme omgaat
- duik in je diepere lagen
‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’. In hoeverre leef jij dit prachtige advies van Ramses Shaffy? Persoonlijk houd ik van zingen, dansen en lachen én kan ik aardig doorslaan in werken. Vechten voor een goed resultaat, niet loslaten, het nog beter willen doen, totdat mijn energie helemaal op is. Ik kan wel janken als ik dan weer ziek word of geblesseerd raak.
Bidden en bewonderen vragen om reflectie. Alles wat leeft, beweegt, vertraagt, komt tot stilstand en pakt de beweging weer op, mits er energie voorhanden is. Deze logische en natuurlijke golfbeweging noemt Gabriëlle Roth in haar vijf dansritmes; vloeiend, staccato, chaos, lyrisch en de stilte. Het is leerzaam om te kijken hoe je omgaat met de verandering van ritme.
Persoonlijk start ik graag nieuwe dingen op. Vloeiend, uit het niets opperde ik vorig jaar een idee voor de ‘open space’ FCIC. Staccato zijn we doelgericht aan de slag gegaan, volgens een duidelijke structuur en planning. 17 April j.l. was ons moment van ‘flow’, waarbij ook chaos dreigde en we 160 mensen met groot succes met elkaar in verbinding brachten. Lyrisch voelden we ons als team, na afloop. En daarna.. stilte.
Start open space FCIC
Waarom heb ik moeite met de verandering van ‘chaos’ naar ‘stilte’? Normen en waarden uit mijn opvoeding zijn: hard werken, altijd doorgaan en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Ik voel me schuldig als ik niets doe of trots ben op mijn eigen prestatie. Dan doorbreek ik het patroon. Verder voel ik angst voor het niets doen; omdat ik dan de regie loslaat. Misschien gebeurt er niets (meer) of iets onverwachts? Ik red het vast niet alleen en dit roept allerlei vervelende emoties op. Dus blijf ik weerstand bieden om maar niet in dat grote zwarte gat te belanden.
Deze week las ik het boek van Brandon Bays over de helende reis. Zij raadt ons aan om bij een grote verandering, bewust door de lagen van onze emoties heen te gaan. Ze stuk voor stuk te doorleven, en zo te belanden in dat afschrikwekkende persoonlijke zwarte gat. Daar blijkt dat het helemaal niet zo ‘zwart’ is. Integendeel: je kunt veel rust en geluk ervaren wanneer je daar naartoe durft te gaan!
Bidden en bewonderen dus! Ik mag gedoseerd afbouwen door de touwtjes meer spelenderwijs te laten vieren. Trots zijn op de resultaten. Genieten van het rustig afronden en afscheid nemen. Ruimte maken voor de volgende vloeiende beweging. Zo bekeken is mijn recente mountainbike- en wandelvakantie in de Ardennen een geslaagde poging om van heftige beweging naar stilstand te gaan.
TIP
Wees je eens bewust van jouw beweging, bijvoorbeeld tijdens een wandeling, een dans, een sportactiviteit. Welke overgang vind jij lastig; die naar het opstarten, het vinden van je ritme, de chaos, het lyrisch genieten, of juist de stilte? Hoe ervaar je dit in je werk? Met welke uitdaging en welke ongewenste emoties heeft dit te maken? Zak eens door die emoties heen en duik voor de verandering eens in jouw zwarte gat! Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ en weet; we zijn allemaal samen! Een hartelijke groet,
I-zine nr 11 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 16 2014
- Geen tijd om rustig te gaan zitten
- Een herkenbare onprettige vicieuze cirkel?
- De trein stil zetten en weder opstaan
Nu loop ik al een week te denken over mijn volgende i-zine. Ideeën genoeg, maar geen tijd om rustig te gaan zitten. Ook een beetje huiverig omdat de vorige me wel heel veel tijd kostte. Die heb ik wel tien keer herschreven. Tja, zelfs leuke dingen gaan niet altijd vanzelf.
mindmap FCIC door Josephine Moons www.fullmoonwalk.nl
Nu dus ‘even’ tijd gemaakt. Tussen allerlei afspraken door, die soms heel leuk zijn- zoals de open Space FCIC afgelopen donderdag- en zaken die vaak ook gewoon moeten gebeuren. Ik voel me opgejaagd en merk dat alles eigenlijk teveel is. Welke keuzes moet ik nu maken? Daarvoor moet ik rustig gaan zitten. Alles ordenen en kijken wat belangrijk is; zoals in de FCIC mindmap hiernaast. Waar richt ik mijn energie en focus op? Wat móet en wat wil ik?
Herkenbaar? Zo’n onprettige vicieuze cirkel? Van alsmaar meer op je bordje krijgen, geen nee zeggen, omdat je het leuk vindt, je verantwoordelijk voelt, het niet aan een ander wilt of durft te vragen uit angst voor afwijzing of een conflict? Zaken vooruit schuiven, steeds langere dagen maken, omdat dat uurtje extra nog best in die dag gepropt kan worden. Ik heb geen aandacht meer voor mijn omgeving, zit alleen nog maar met mijn hoofd in de laptop en heb een gespannen lijf. Deze zin uit een songtekst van Tool getiteld ‘Lateralus’, raakt me niet voor niets: ‘over thinking and over analyzing separates the body from the mind’. Ik dacht dat ik ondertussen wel kon omgaan met balans werk-prive! Niet dus. En daar baal ik dan weer van: zie je wel, ik coach anderen maar kan dit zelf niet eens in praktijk brengen! Dus?
Ik besluit dit hier neer te zetten, me niks aan te trekken van de gedachte dat iedereen dit wel ‘stom’ zal vinden. Ik zet mijn ‘trein stil’. Ga de komende dagen niet werken en neem tijd voor familie en gezin. Om in de sfeer van Pasen te blijven; ik laat alle drukke gedachten een stille dood sterven en kijk dan wat er nieuw of weder opstaat!
Tip:
Voel je je gespannen, druk en moet je nog zoveel van jezelf, neem dan júist een moment voor je zelf: kijk hoe jij je hoofd het beste leeg kan maken en je lijf kan ontspannen. Ga naar buiten, zoek paaseieren, dans, spring of ga even voor je uit staren en maak een mindmap. Dan komt er rust en kun je bepalen wat je als eerste wilt doen en ben je een prettiger persoon voor jezelf en je omgeving.
Hartelijke paasgroet,
I-zine nr 7 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 8 2014
- Opruimen om overzicht te krijgen
- Zelf een patroon in stand houden
- Echt veranderen door zelf te veranderen
Hoe drukker je bent in je werk, hoe meer behoefte je hebt aan rust en orde thuis. Zo werkt het althans bij mij. Opruimen geeft mij overzicht en maakt mijn hoofd ‘leeg’. Toch blijkt dit soms lastig.
In mijn ‘kantoor’ lopen op dit moment drie tieners, een man, een hond en twee klussers rond. Soms baal ik er zo van dat de bom barst. ‘Ik vertik het om jullie sloof te zijn. Ieder moet zijn eigen verantwoordelijkheid nemen!’ roep ik gefrustreerd. Beteuterd en een beetje schuldbewust kijken ze me aan en ze begrijpen niet wat mijn probleem is. Ik maak hen duidelijk hoe ik het voortaan wil. Zij gaan proberen hun – en mijn- leven te beteren.
Later erken ik dat ik mijn irritatie te lang laat oplopen. Ik ben degene die dit patroon in stand houd. Als ik zelf opruim hoef ik het niet aan mijn huisgenoten te vragen. Dat scheelt me tijd en moeite. Mijn huisgenoten zien- en kunnen het niet zoals ik. Op deze manier leren ze het natuurlijk ook nooit. Als ik zelf opruim kan ik lekker ‘los’ gaan en weet ik waar alles ligt. Dit patroon levert me dus ook veel op!
Mijn mannen blijven nog wel een tijdje thuis. Met het oog op de lange termijn, wil ik dus écht verandering! Ik moet leren om mijn mannen eerder aan te spreken of de rotzooi bewust te laten liggen. Mijn ongeduld uithouden totdat zij er last van krijgen. Accepteren dat het niet op mijn manier gaat. Dat kost energie, maar tot mijn verbazing liggen er ‘s avonds geen jassen meer in de hal en staan de fietsen in de schuur. ‘Nu volhouden en prijzen’, zegt mijn goede vriendin, die professional organizer is. Dat is de kern van leren.
Een klant vertelde me dat zij het gevoel heeft soms de ‘sloof’ te zijn, binnen haar afdeling. Ze vraagt zich af wat ze kan doen, zodat haar team meer initiatief neemt. Ik vraag haar wat zij moet laten? Hoe houdt zij dit patroon zelf in stand? Kan ze haar medewerkers vertellen wat haar behoefte is? Hen prikkelen door te vragen wat en hoe zij het willen doen, waarom wel of niet? Dit ga ik thuis uitproberen!
Tip 8
Vraag eens hulp aan anderen om dingen gedaan te krijgen, die je tot nu toe ‘dan maar’ zelf doet. Maak je behoefte bespreekbaar. Verander een monoloog over wat jíj wil, in een gesprek over en weer. Stel vragen, luister goed en kijk wat er gebeurt. Wie weet hoe dit opruimt?
P.S. Leren is ook: omgaan met feedback. Ik begrijp dat mijn i-zine ‘raakt’ en dat de frequentie te hoog is. Ik ben blij met de complimenten en ik wil dit graag volhouden dus ga ik vanaf volgende week over naar 2-wekelijkse toezending. Als je hier geen prijs (meer) op stelt:
Hartelijke groet,
Let op! Ben je betrokken bij ‘mensenwerk’ binnen de veiligheidsorganisatie bijv. politie, brandweer, RWS of GHOR; schrijf je dan in voor de Co-creatiedag op 21-3.
Recente reacties