Verhalen vertellen is leuk! Dat ervaar je als kind, als je moeder je voorleest en later als je dit als ouder voor je kind, neef of nichtje mag doen. Verhalen inspireren, prikkelen, vertellen een boodschap. De schrijver en hoogleraar mythologie Joseph Campbell wijdde zijn leven aan het onderzoeken van oude mythen, sprookjes en andere verhalen. Campbell ontdekte een thema dat in verhalen uit alle culturen en windrichtingen keer op keer terugkwam.
Het algemene thema dat hij ontdekte noemde hij treffend ‘De Reis van de Held’. Deze Reis van de Held beschrijft in essentie de ‘levensreis’ of spirituele zoektocht die iemand aangaat op zoek naar zijn of haar eigen identiteit.
Nu ben ik al mijn hele leven op zoek. Op mijn reis (her)vind ik steeds weer stukjes van mijzelf. Grappig genoeg realiseer ik mij dit tijdens een congres met als titel ‘Dromen, Doen, Doorzetten’ in de Efteling, hét sprookjesparadijs bij uitstek. Ik loop daar, sinds bijna 20 jaar, weer in mijn brandweeruniform. Dat had ik eigenlijk nooit kunnen dromen.
Mijn lievelingssprookje gaat over Rapunzel. In dit verhaal herken ik mijn levensreis, die begint wanneer ik hoog en droog in mijn toren zit te dromen. Ik beschouw mijn jeugd in een dorp in Brabant als een rustige tijd, waarin ik lekker, maar ook onbewust geniet.
Wanneer er een prins aan de voet van mijn toren verschijnt, word ik wakker. Er blijkt meer in het leven te zijn dan familie, vriendinnen en school. Thuis veroorzaakt mijn nieuwe leven veel reuring. Ik móet die toren uit!
Afgedaald in het studentenleven, dwaal ik rond van TU naar HTS Bedrijfskunde, totdat de brandweeracademie op mijn pad komt. Dit is gaaf. Dit ga ik DOEN! Enthousiast neem ik deze uitnodiging aan en start als brandweerofficier. De verleiding is groot, maar ik durf nog niet door te groeien. Vooral omdat ik nog niet weet wat ik wil. Ik ben mijn eigen ‘heks’ en houd mezelf gevangen.
Tot er een nieuwe weg opent richting het ministerie. Daar krijg ik alle vertrouwen om uitdagende verandertrajecten te begeleiden. Samen met een aantal collega’s baan ik mij met succes een weg door het woud van brandweer en rampenbestrijding.
Dieper doordringend in dit donkere politieke bos, komt het moment van persoonlijke ontwikkeling en reflectie. Mijn ‘kindje’: het management development voor de brandweer moet ik overdragen aan ‘het veld’. Dit voelt als ‘verraad’ en ik raak mijn doel en mijn richting kwijt. Er zit niets anders op dan om mijn schaduwkanten (zoals mijn perfectionisme) te erkennen. Zo pak ik de regie over mijn leven terug en gooi het over een andere boeg. Ik neem ontslag!
Als zelfstandig ondernemer stap ik weer in het licht. Sterker, door meer zelfkennis over wat ik leuk vind, wat me energie geeft én met de behoefte om dit over te dragen, vervolg ik mijn pad. Een boeiende tocht door een onbekend acquisitie-doolhof volgt. De opbrengst: veel ervaring in begeleiding van allerlei persoonlijke en teamdynamieken.
Precies als ik mijn koers helder denk te hebben, ‘roept’ een vacature, waarbij leidinggeven aan een fors verandertraject, coaching en verbinding centraal staan. Deze opdracht past precies bij alles wat ik in mijn rugzak heb. Zo ZET IK DOOR in deze volgende fase van mijn levensverhaal: ik keer terug naar de brandweer en ga als interimmanager aan de slag in Zeeland!
Of ik daarmee nog lang en gelukkig leef? Ik vermoed dat het ‘slechts’ het begin is van een nieuwe episode, waarin ik weer een stukje van mezelf kan vinden.
Ik houd je op de hoogte en blijf benieuwd naar jóuw verhaal!
I-zine nr 43 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 10 2016 Hoe afwezigheid van leiding zelfstandigheid en initiatief bevordert. Aanwezigheid van ‘leiding’ of autoriteit, roept vaak afhankelijkheid en zelfs passiviteit op. Zou het andersom ook zo zijn? Dat afwezigheid juist zelfstandigheid en initiatief bevordert? Misschien niet bij kinderen, maar met volwassenen werkt het vaak wel. Zoals het team wat mij vroeg om hen te begeleiden bij het ontwikkelen van een eigen strategische visie. Juist ter voorbereiding op de komst van een nog te werven nieuw afdelingshoofd. In het begin was het een worsteling om niet in allerlei openstaande vragen te blijven hangen. Een patroon wat overigens niet alleen in dit team, maar in de hele organisatie bestond. Steeds wisselende leiding zorgde namelijk voor periodes zonder sturing en structuur. De medewerkers stelden zich steeds afwachtender op. Wanneer er een nieuwe leidinggevende kwam, waren alle ogen op haar of hem gericht. Menig leidinggevende bezweek onder de hoge verwachtingen van de medewerkers en het management en het gebrek aan mede- en samenwerking. In het teamcoachtraject werd het team zich bewust van deze ’actie-reactie’ en gaven ze stapsgewijs gehoor aan mijn appèl om nu maar eens hun éigen koers te gaan bepalen. Ze ontwikkelden samen een visie en maakten eigen keuzes. Zo doorbraken ze het patroon. Dat was spannend én leuk. Vooral toen er een nieuw afdelingshoofd kwam. Even leek het team terug te vallen in de oude gewoontes. Ze presenteerden hun verhaal met trots, maar ook met enige angstvalligheid. Hun nieuwe leidinggevende gaf in de daarop volgende discussie aan, dat het een goed onderbouwd stuk was, wat binnen de kaders viel. Daarmee was de koers gezet! Een ander team had de leidinggevende op een zelfde manier in de tang. Deze leidinggevende vroeg mij om haar team te begeleiden omdat zij het gevoel had dat zij alle initiatieven moest nemen. Wat ze ook deed, hoe hard ze ook werkte, ze kreeg haar medewerkers niet in beweging. Tijdens de teamsessie hield ze op mijn verzoek een presentatie en observeerde ik de reactie van het team. Hoe enthousiaster zij vertelde, hoe meer het team achterover ging leunen, letterlijk en figuurlijk! Zelf hadden ze dit niet in de gaten. 
Ik besloot samen met de leidinggevende te gaan wandelen en het team achter te laten met de opdracht om er uit te komen. Het team was in opperste verwarring, dit waren ze niet gewend. Het was zowel voor de leidinggevende als voor mij een spannende wandeling. Toen we terugkwamen, was er echt iets gebeurd. De medewerkers hadden samen het initiatief genomen om zelfstandig aan de slag te gaan. Het kwartje was gevallen.
TIP
Maak als leidinggevende eens een figuurlijke ‘wandeling’ als je het gevoel hebt dat je medewerkers te veel op je leunen. Ik pleit niet voor totaal zelfsturende teams, maar ik geloof wel dat bij het lager leggen van verantwoordelijkheid past, dat je zaken los laat, zodat anderen het initiatief over kunnen nemen (en andersom). Hartelijke groet, 
I-zine nr 42 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 3 2016
Wat het oplevert als je jezelf blijft.
Ergens in je leven kom je op een punt dat je je gedachten over wat je omgeving van je verwacht, ter discussie stelt. Dit is meestal geen fijn moment, maar wel waardevol. Je kunt dankbaar zijn voor de waarden en normen die je van huis mee hebt gekregen. Die hebben gemaakt wie je nu bent. Maar zijn ze ‘waar’ en passen ze nog bij je? Hoe word, of beter, blíjf je jezelf? Wie ben je, wat is jouw stem en durf je die te laten horen?
Mijn stem laten horen…
Ken je de film ‘La vie en rose’ over het leven van Édith Piaf? Haar achternaam is haar als beginnend zangeresje gegeven en betekent ‘musje’. Zo alleen, onbetekenend, arm en onzeker als zij startte, zo beroemd, eigenzinnig en geliefd stierf zij op veel te jonge leeftijd.
Wat mij intrigeert is hoe ‘onaangepast’ zij haar leven leidde. Door het gebrek aan opvoeding trok ze zich nauwelijks iets aan van wat mensen van haar vonden. Aan de andere kant deed ze álles voor het moment dat het doek opging en in de spotlight stond. Daarmee vulde ze het gat aan bewondering en liefde.
Zelfs als je een gelukkige jeugd gehad hebt, herken je deze behoefte om gezien te worden. Ergens in ieders jeugd is er wel een moment geweest, waarop je je talenten inzette en er geen erkenning of zelfs afwijzing volgde. Je zong als meisje bijvoorbeeld een liedje en je werd uitgelachen. Je omgeving legde onbewust het zaadje voor de spanning die je later in je leven parten gaat spelen. De angst voor herhaling en het gevoel niet te voldoen, er niet (meer) bij te horen of om te falen kan een hele belangrijke drijfveer worden. Je laat een mogelijk talent liggen, het kan je ondergang worden maar ook je succes. Je komt namelijk heel ver als je altijd ontzettend je best doet om te voldoen aan wat jij denkt dat de omgeving van je verwacht. Om de spanning die dit onbewust oproept het hoofd te bieden, passen we ons gedrag aan. Bij Édith Piaf leidde dit helaas tot verslaving. Maar bij de tennisser Andre Agassi, die onder druk van zijn vader moest tennissen terwijl hij de sport haatte, was het resultaat dat hij als enige ter wereld ooit alle grandslamtoernooien en de Tennis Master Cup heeft gewonnen.
Is onszelf aanpassen niet iets wat we doen om erbij te horen? Om niet gekwetst te worden of om anderen te sparen? Uit onzekerheid over ons eigen ‘zijn’. Want ben je wel goed genoeg, als je gewoon jezelf bent? Voldoe je dan aan ‘de norm’? De norm waarbij je de lat zelf hoog legt of die van de ander? Wat is belangrijker? Als je je aansluit vanuit een overdreven of ingehouden versie van jezelf is dat eigenlijk nep. Dit vraagt veel energie en kan op langere termijn ten koste gaan van je carrière, je relaties of je gezondheid.
Jezelf losmaken van verwachtingen van je omgeving en dichter bij jezelf blijven kan je veel energie en kracht opleveren! Dat voel je en de ander ook. Je maakt écht verbinding. Het kan even schrikken zijn, maar het opent en verdiept. Daarbij geef je anderen permissie om zichzelf én anders te zijn.
Een mooie uitspraak vind ik, dat je niet aan een kind moet vragen wat het wil worden. Die vraag impliceert dat het kind nog niets is, of dat het iets anders, beters moet worden? Een kind ‘is’ zichzelf. En dat is helemaal oké!
Stel dat je dit vanaf nu op jezelf toepast? Zou jouw leven er niet ‘rooskleuriger’ uitzien? Zodat je, net als Edith Piaf, kunt zeggen: ‘Je ne regrette rien’!?
Warme groet.
I-zine nr 41 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 47 2015
Wat je kunt leren van een spannende situatie.
Uit de drie mogelijke reacties op gevaar, kiezen hulpverleners vaak voor het gevecht. Ze bestrijden geweld, vuur, fysieke of emotionele pijn. Ik vraag me af of er in de huidige vluchtelingenstroom ook politieagenten, brandweermannen of andere zorgverleners zitten. Wanneer verandert de vechtreflex in bevriezen of vluchten? En in het gewone leven? Onder welke omstandigheden of bedreigingen verlam je of doe je wat je nooit zou doen? Zoals je baan opzeggen, stoppen met een project, iemand een dak boven het hoofd weigeren?
Het kernkwadrant van Daniel Ofman biedt een verklaring van dit gedrag.
Dit model gaat uit van kernkwaliteiten, valkuilen, allergieën en uitdagingen. Je leeft vanuit je kernkwaliteit, als je goed in je vel zit. Onder stress of getriggerd door een bepaalde persoon of situatie, schiet je in je valkuil. Dan vertoon je teveel van wat je normaliter juist zo goed doet. Je overdrijft het gedrag wat jou positief onderscheidt van anderen. Je draaft door, vecht tegen alles, je kunt niet meer stoppen of je verleent hulp aan anderen ten koste van jezelf.
Wanneer de druk nog hoger wordt, zouden alarmbellen moeten gaan rinkelen. Je kunt zelfs het tegenovergestelde gedrag gaan vertonen. Dat is niet alleen bij vluchtelingen het geval. Het kan jou ook gebeuren, als je invloed beperkt blijkt of de gevaarlijke of stressvolle situatie te lang duurt. Dan doe je iets wat je nooit zou doen en waarin je jezelf niet herkent. Je onderneemt niets meer en bevriest in je handelen. Je maakt de ander steeds verwijten of je slaat op de vlucht en belandt op de bank. Puur uit zelfbescherming en onmacht.
In deze gestreste toestand zoeken mensen, vaak op aanraden van hun bezorgde omgeving, hulp bij een coach. Ik heb er begrip voor. ‘I’ve been there’. Ik weet hoe belangrijk het is om rust en tijd te nemen om te bezinnen. Een veilige plek te zoeken om te herstellen en weer tot jezelf te komen. Dan kun je je realiseren wat je meemaakt en bewust worden waar jouw gedrag vandaan komt.
Vaak is wat je onder extreme stress doet, een ’teveel’ van iets wat je te leren of te ontwikkelen hebt. Nog erger: vaak is dit de kernkwaliteit van de persoon die jou ernstig irriteert! Voor veel hulpverleners, inclusief mijzelf, is dit bijvoorbeeld: ‘slachtoffergedrag’. Zo’n passief, hulpbehoevend iemand laat je zien welk gedrag ook potentieel in jouw aanwezig is, maar wat zich, vaak goed verborgen, in de schaduw bevindt.
Tip
Erken in de allergie die je voelt voor gedrag van een ander, eens de kernkwaliteit die er achter zit! Zie bijvoorbeeld hoe goed een ‘slachtoffer’ voor zichzelf laat zorgen. Spreek jouw eigen behoefte aan hulp uit of leg de lat eens minder hoog. Wanneer je leert van de situatie en je schaduwkant onder ogen ziet, is dit een onverwacht mooie aanvulling op je kernkwaliteiten. Je wordt er een completer en gelukkiger mens van. Je zet jezelf niet vast in één soort gedrag maar kunt heen en weer bewegen tussen de twee uitersten van de lemniscaat. Zo keer je terug naar wie je in de kern bent en wat je graag en goed doet. Je kunt er zelfs met nog meer kracht zijn voor de ander, als je leert om dit complementaire gedrag te vertonen.
Hiermee wil ik niet zeggen dat er zo’n levensles zit in wat al die vluchtelingen nu meemaken. Maar wat zou het mooi zijn als we ons als ongeruste Nederlanders realiseren waarin we ons bedreigd voelen. Zodat we onze zorgen daarover bewust en respectvol kunnen uiten. Wanneer we milder kijken naar de medemensen die een nieuwe basis zoeken. Wie weet kunnen we dan de rust (her)vinden om samen een veiliger leven op te bouwen?
Hartelijke groet,
I-zine nr 35 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 18 2015
Hoe je pas in beweging komt als het niet anders kan!
Alles wat ik schrijf heb ik zelf ervaren en bedacht. Maar dat wil niet zeggen dat het allemaal werkt! Ik begeleid mensen bij veranderingen, vaak door anderen veroorzaakt of in gang gezet. Toch durf ik te stellen dat pas als je zelf ergens écht last van hebt, je bereid bent tot verandering.
Eind vorig jaar kwam ik zelf tot stilstand en realiseerde me dat een goede coach nog geen ondernemer is. Mijn werk leverde onvoldoende op, waardoor ik steeds onzekerder, chagrijniger en vermoeider werd. Niet leuk voor mijn omgeving en ik besefte dat als ik mijn diensten niet meer ging verkopen mijn zelfstandigheid gegarandeerd zou eindigen. Ik hoorde mezelf steeds vaker zeggen dat “acquisitie niet mijn ding was” en begon me aan mezelf te ergeren.
Kortom mijn frustratie liep op. Ik trok me terug, gaf anderen de schuld waardoor alles nog erger werd. Gelukkig had ik een koffieafspraak met een oud collega. Zij gaf me een schop onder mijn kont door me aan te zetten tot netwerkgesprekken. Duh! Niks nieuws voor me of toch? Ik belde een paar warme contacten. Niet met de vraag om samen koffie te drinken om -als goede coach- hun verhaal aan te horen. Nee, ik vroeg of ik eens tegen hen aan mocht praten: over mijn huidige situatie en dat ik graag hun advies wilde.
Ik vroeg hulp! Dat vond ik heel spannend en tot mijn verrassing reageerden ze allemaal heel positief! Het feit dat drukbezette mensen direct hun agenda voor me vrij maakten deed al meteen iets met mijn zelfvertrouwen. Aan tafel kreeg ik geen kans om me te verschuilen, ze keken verwachtingsvol naar mij! Slik. Ik stapte over mijn schroom heen en begon te vertellen dat ik het echt even niet wist. Ik vroeg wat ze van mij en mijn dienst vonden, wat ze me konden adviseren? Wederom bibberen en opnieuw onverwacht veel complimenten, bevestiging, goede tips en soms een doorverwijzing.
Wat ben ik blij dat ik deze stap heb gezet! Ik ben diegenen die tijd voor me maakten, zo dankbaar. Ieder gesprek leverde verbinding, nieuwe ideeën en veel energie op. Deze opbrengsten gaven aanknopingspunten voor vervolggesprekken. een opleiding en een salescoach. Letterlijk en figuurlijk zetten ze me weer in beweging. Toeval of niet, er kwamen verrassende opdrachten op mijn pad. Nieuwe klussen die een beroep doen op mijn kennis en ervaring in het organiseren en leiden van veranderprocessen. Kortom; ik ben weer volop in beweging (en natúúrlijk ligt ’te hard rennen’ weer op de loer:).
Tip
Voel je je gefrustreerd omdat er echt iets in jouw gedrag moet veranderen, maar weet je niet hoe? Gefeliciteerd! Dan heb je namelijk de juiste startpositie om in beweging te komen. Je hoeft dit echt niet alleen te doen! Geef jezelf de ruimte om op onderzoek te gaan. Stel je hulpvraag in alle openheid aan mensen die je vertrouwt en laat je verrassen!
Hartelijke groet,
Recente reacties