i-zine nr.16 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 26 2014
Hoe verschillend gaan mensen om met de spanning van het niet weten. Of Nederland doorgaat naar de kwart- of halve finale? Of jongeren die onvoldoende studiepunten hebben gehaald, dit najaar kiezen voor werk of een andere studie? Welke rol een ondernemingsraad na een intensief plaatsingsproces, wil innemen? Wat een vriendin gaat doen nu haar tijdelijke contract voor de derde keer is beëindigd?
Wat ik zie en hoor is dat deze mensen zich onzeker gaan voelen. Zichzelf verwijten maken of zich schamen voor hun vermoeidheid, teleurstellingen, gebrek aan inzet. Als verdediging tegen deze ‘pijn’ vervallen ze in één van de vijf manieren om vast te lopen, die ik beschreef in mijn vorige i-zine en die veel reacties van herkenning opriep. Mooi als je je daar bewust van bent, maar hoe kom je nu weer ‘los’?
Tijdens dit WK zijn we, onbewust, heel goed bezig! We uiten onze emoties zowel (non)verbaal als lichamelijk. Bij een doelpunt springen we automatisch op en schreeuwen we vol overgave. We houden ons niet in en delen onze boosheid of smart als het tegen zit. We gooien er veel meer uit dan voetbal-stress en dat werkt ‘louterend’. In therapie (bio-energetica) is schreeuwen niet voor niets een bekende techniek om hardnekkig gedrag te doorbreken.
Er is nog wel iets meer nodig om écht persoonlijk te groeien. Anders waren we na dit WK misschien wel allemaal verlicht! Koppel je gedachten eens bewust aan je emoties en aan de (chronische) spierspanningen in je lichaam. Bijvoorbeeld; als je erg druk maakt over al het werk wat je nog moet doen, en je daardoor ‘bedrukt’ voelt. Misschien ervaar je spanning op je borst of in je schouders. Neem je niet te veel last op je, of waardoor raak je ‘buiten adem’?
Ver
licht de fysieke spanning en ‘recht’ je schouders of ‘lucht’ je hart. Ervaar meer ruimte en bedenk hoe je dit ook in je werk kan creëren. Andersom kun je ook je emoties of je fysiek beïnvloeden door je gedachten te veranderen. Hoe meer je de samenhang tussen deze drie lagen (hoofd, lichaam en emoties) doorziet, hoe minder je ze nodig heb als verdediging. Zo slalom je steeds makkelijker om de verschillende obstakels heen naar je hart.
Is dat geen mooi verlangen? Recht vanuit je hart aan de slag met de volgende plaatsingsronde. Je soepel bewegen door je drukke werkzaamheden? Enthousiast zijn over je studiekeuze? Goed in je vel ondanks, of dankzij, het werkeloos zijn?
TIP
Word je bewust van jouw non-verbale en fysieke reacties. Onderzoek de samenhang tussen bepaalde spierspanningen en emoties of gedachten. Probeer uit wat er gebeurt als je fysiek ontspant of anders gaat denken over iets wat je raakt. En geniet van harte van dit WK. Hartelijke groet, 
i-zine nr.13 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 20 2014.
- De overeenkomst tussen je plek in je familie- en je organisatiesysteem.
- Het verschil tussen hoe dieren en mensen hun plek vinden.
- Wat wél werkt.
Wil je je mentale weerbaarheid testen en oefenen met het creëren van veiligheid in een groep? Organiseer dan een familieweekend. Huur één niet al te ruim huis met flink wat volwassenen, een paar frisse nieuwkomers, pubers en twee honden die elkaar niet goed kennen. Plan dit in een weekend met weersvoorspelling code rood en kijk wat er gebeurt.
Honden geven het goede voorbeeld. Zij verkennen het nieuwe territorium. Zoeken rustig een eigen plek. Wanneer ze elkaar tegenkomen, draaien ze grommend en dreigend om elkaar heen. De nekharen omhoog, de oren plat. Na een kort, spannend moment, vliegen ze elkaar aan. Een vechtpartij volgt, die – mits niet onderbroken door een bezorgde volwassene- snel is beslist. De minst fysiek weerbare delft het onderspit. De orde is bepaald en de rust keert weer.
En wat doet mijn familie? Ieder zoekt bij binnenkomst snel een eigen plekje. Gooit zijn spullen neer; dat is maar duidelijk voor de laatkomers. Tijdens het koken schieten we al in de bekende gezinspatronen. Ouder, oudste, middelste, jongste kind, vallen automatisch terug in hun rol. De nieuwkomers proberen ook een positie in te nemen. De spanning groeit, onder een deken van gezelligheid. We reageren non-verbaal. We praten óver, niet met elkaar en vullen in wat de ander denkt en voelt. Zo werkt het in ons familiesysteem.
Geen gegrom, geen gevecht. Was het maar zo! In mijn werk met teams zie ik dit ook vaak. Hoe vind je je plek in een systeem? Wat zijn de normen en waarden, de achtergronden en hoe sluit je daarop aan? Strookt dit met jouw eigen cultuur, karakter en communicatiewijze? Stel je je afwachtend op of toon je extra inzet? Hoe reageert de groep op jou? Stellen zij zich open? Vaak geeft dit spanning aan beide kanten.
Waarom nemen we op een dergelijk moment geen voorbeeld aan de honden? Grommen, je tanden laten zien, flink rollebollen, de krachten meten en kijken wie er wint? Omdat je dat gênant vindt op de werkvloer? Dat kan ik me voorstellen. Maar neem het niet te letterlijk. Het wordt namelijk zeker niet veiliger wanneer we weg vluchten, ons verstoppen achter onze verdedigingsmechanismen of zwijgen. Noch door een geforceerd gesprek aan te gaan, gevoed door de irritaties over datgene wat de ander in onze ogen moet veranderen.
Wat wél werkt is samen in beweging komen. Dit merkte ik gelukkig weer tijdens mijn familieweekend en is de basis van mijn teambegeleiding. Rollebollen gaat me wat te ver, dus kies ik voor een andere teambuildingsactiviteit. Bijvoorbeeld wandelen, een speurtocht, een groepscollage maken of koken. Samen bezig zijn vergemakkelijkt het bespreken van en luisteren naar elkaars verhalen. Patronen, kwaliteiten en valkuilen worden vanzelf zichtbaar. Al doende erkent men de behoefte achter irritaties zoals die aan acceptatie of erkenning. Deze aanpak zorgt voor openheid en kwetsbaarheid. Spannend! Zeker voor de techneuten waar ik vaak mee werk.
De uiteindelijke ‘groepsfoto’, laat zien wat de winst kan zijn. Een groep stralende mensen (en dieren), die zich écht veilig voelt bij elkaar, ieder op de eigen plek.
TIP
Als jouw team niet lekker loopt of er komt een nieuweling bij, investeer dan bewust in het creëren van veiligheid. Organiseer een gezamenlijke, teambuildingsactiviteit en maak plek!
Mocht je hierbij begeleiding willen, kijk dan naar: samen aan de lat.
Zonnige groet!
i-zine nr.12 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 19 2014
- de golfbeweging van het leven
- reflecteren op hoe je met verandering van ritme omgaat
- duik in je diepere lagen
‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’. In hoeverre leef jij dit prachtige advies van Ramses Shaffy? Persoonlijk houd ik van zingen, dansen en lachen én kan ik aardig doorslaan in werken. Vechten voor een goed resultaat, niet loslaten, het nog beter willen doen, totdat mijn energie helemaal op is. Ik kan wel janken als ik dan weer ziek word of geblesseerd raak.
Bidden en bewonderen vragen om reflectie. Alles wat leeft, beweegt, vertraagt, komt tot stilstand en pakt de beweging weer op, mits er energie voorhanden is. Deze logische en natuurlijke golfbeweging noemt Gabriëlle Roth in haar vijf dansritmes; vloeiend, staccato, chaos, lyrisch en de stilte. Het is leerzaam om te kijken hoe je omgaat met de verandering van ritme.
Persoonlijk start ik graag nieuwe dingen op. Vloeiend, uit het niets opperde ik vorig jaar een idee voor de ‘open space’ FCIC. Staccato zijn we doelgericht aan de slag gegaan, volgens een duidelijke structuur en planning. 17 April j.l. was ons moment van ‘flow’, waarbij ook chaos dreigde en we 160 mensen met groot succes met elkaar in verbinding brachten. Lyrisch voelden we ons als team, na afloop. En daarna.. stilte.
Start open space FCIC
Waarom heb ik moeite met de verandering van ‘chaos’ naar ‘stilte’? Normen en waarden uit mijn opvoeding zijn: hard werken, altijd doorgaan en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Ik voel me schuldig als ik niets doe of trots ben op mijn eigen prestatie. Dan doorbreek ik het patroon. Verder voel ik angst voor het niets doen; omdat ik dan de regie loslaat. Misschien gebeurt er niets (meer) of iets onverwachts? Ik red het vast niet alleen en dit roept allerlei vervelende emoties op. Dus blijf ik weerstand bieden om maar niet in dat grote zwarte gat te belanden.
Deze week las ik het boek van Brandon Bays over de helende reis. Zij raadt ons aan om bij een grote verandering, bewust door de lagen van onze emoties heen te gaan. Ze stuk voor stuk te doorleven, en zo te belanden in dat afschrikwekkende persoonlijke zwarte gat. Daar blijkt dat het helemaal niet zo ‘zwart’ is. Integendeel: je kunt veel rust en geluk ervaren wanneer je daar naartoe durft te gaan!
Bidden en bewonderen dus! Ik mag gedoseerd afbouwen door de touwtjes meer spelenderwijs te laten vieren. Trots zijn op de resultaten. Genieten van het rustig afronden en afscheid nemen. Ruimte maken voor de volgende vloeiende beweging. Zo bekeken is mijn recente mountainbike- en wandelvakantie in de Ardennen een geslaagde poging om van heftige beweging naar stilstand te gaan.
TIP
Wees je eens bewust van jouw beweging, bijvoorbeeld tijdens een wandeling, een dans, een sportactiviteit. Welke overgang vind jij lastig; die naar het opstarten, het vinden van je ritme, de chaos, het lyrisch genieten, of juist de stilte? Hoe ervaar je dit in je werk? Met welke uitdaging en welke ongewenste emoties heeft dit te maken? Zak eens door die emoties heen en duik voor de verandering eens in jouw zwarte gat! Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ en weet; we zijn allemaal samen! Een hartelijke groet,
I-zine nr 9 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 12 2014
- Wanneer voel jij je veilig?
- Waar komt dat gevoel van (on)veiligheid vandaan?
- De paradox; leren en ontwikkelen buiten je veilige (comfort)zone.
Wanneer voel jij je veilig? Een lastige vraag, bleek vandaag weer tijdens de start van onze eerste co-creatiedag. Hoe laat je jezelf zien in een nieuwe groep collega’s die zich verdiepen in het meekrijgen van mensen in verandering? Nota bene in veilgheidsorganisaties! Zelfs in mijn intervisiegroep waar we elkaars diepere lagen al jaren kennen, speelt dit. Eerst vertellen we elkaar wat er goed gaat, pas later delen we onze twijfels en onzekerheden.
Onze ervaringen vormen de basis voor ons veiligheidsgevoel. Voor mij begon dit met het omheinde achtertuintje van mijn ouderlijk huis. Daar kon ik graven in de zandbak en het paadje volgen van de achterdeur naar het tuinhek. Niet spannend, wel veilig! Duidelijk begrenst, zonder gevaren. Misschien scharrelde jij nieuwsgierig met je vriendjes door het bos? Of speelde je liever samen met je huisdier? Genoot je van veel vrijheid of was er geen toezicht en voelde jij je onveilig?
Ben jij je bewust van de ‘triggers’ die maken dat je je veilig of juist onveilig voelt? Durf je hierover te spreken met anderen? Als ik geraakt wordt, bijvoorbeeld door een directe opmerking over wat ik doe of laat, trek ik me van schrik terug en blijf in mijn comfortzone. Pas als iemand zijn onzekerheden aan mij toont of oog heeft voor mijn reactie, durf ik me te openen. En dat is de paradox! Leren en ontwikkelen doe je juist buiten je veilige zone. Toenemende spanning en ongemak zetten je op een ander been en vragen om scherpte, alertheid en creativiteit.
Een goede begeleider creëert een veilige setting en verleidt mensen daarmee om hun ‘deurtje’ open te doen. Als coach ben ik me bewust van deze uitdaging. Wetend dat het plan dat ik in gedachten heb voor een sessie, nooit precies uitkomt. Mijn veilige achtertuintje wordt een zompig moeras als ik de controle los moet laten. Het is spannend om toe te geven dat ik het even niet meer weet. Dat geeft me ruimte om ‘in het moment’ te reageren op wat ánderen dan gaan doen. Samen dieper te graven om nieuwe inzichten boven te halen en zo weer veilige vaste grond onder de voeten te krijgen.
Tip
Realiseer je dat wanneer iemand gespannen op jou reageert, of andersom, dit waarschijnlijk met de persoonlijke veilige zone te maken heeft. Ben jij degene die het hekje openzet of stuur je iemand het moeras in? Verzamel moed, benoem jouw gevoel of vraag wat er bij de ander gebeurt. Door deze spannende situatie aan te gaan en jouw gevoel van onveiligheid te bespreken, creëer je niet alleen voor jezelf een uitdagende opdracht. Je creëert ruimte voor reactie. Zo ontwikkel je meer vertrouwen in elkaar en vergroot je de veiligheid. Bovendien leer je er van, zelfs als je allebei een modderfiguur slaat!
Hartelijke groet,
I-zine nr 6 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 7 2014
- Jouw stip op de horizon
- Stap uit je comfortzone
- Deel en accepteer jouw weg
Timmer jij ook aan de weg om jouw stip op de horizon te bereiken? Mijn nog vage einddoel, bereik ik alleen als ik uit mijn comfortzone op klanten afstap. Ik overwin mijn ‘beren’ door me te verdiepen in de wereld van marketing en sociale media. Ik klaag over de macht van bezuinigingen en inkoopregels, die lijken te bepalen hoe mijn pad verloopt. Toch zet ik kleine stapjes, één vooruit, 2 achteruit. Hoe meer ik accepteer dat dit mijn weg is, hoe makkelijker ik er open over kan praten en de kronkelige paden kan volgen.
Zo begeleid ik deze week een projectteam, wat al een tijd samen op pad is. Ik haal hen uit hun comfortzone met een ongemakkelijke (loop)oefening. Dit brengt het gesprek op het reorganisatieproces waar ze in zitten. Over de onvoorspelbaarheid van deze ‘weg’. De twijfels en teleurstellingen die opkomen. Het soms letterlijk ziek worden van het gedoe en zich ongewild, vervelend gedragen richting collega’s. Door deze ongemakken naar elkaar te uiten, groeit de onderlinge verbondenheid. Dit vergemakkelijkt de inhoudelijke discussie over de weg die ze samen voor ogen hebben. Ze leggen alle te nemen stappen letterlijk op de grond voor zich neer. Er zijn veel concrete beren en een vrij vage stip op de horizon. Politieke en ambtelijke machten lijken de keuzes te bepalen. Ik vind het bijzonder om te zien hoe dit proces tot openheid en inzicht leidt. Aan het eind van de dag toont dit team zich sterk om deze onzekere weg samen verder te gaan!
Tot waar de weg loopt, weet niemand. Hóe je hem loopt, bepaal je zelf. Dit ervaar ik als vrijwilliger tijdens een intens gesprek met een bewoonster van het hospice. Zij beseft dat ze niets meer kan doen aan haar ziekte en het eind van haar weg in zicht is. De laatste beer die ze overwonnen heeft is het afscheid van haar huisje. De rust en de acceptatie stralen van haar af. Ze is totaal ‘zonder franje’, helemaal zichzelf. Ik ben dankbaar dat ze dit met me deelt. Het verheldert mijn stip op de horizon: ‘een tijdje meelopen met mensen op hun pad van persoonlijke ontwikkeling’. Hopelijk heb ik nog een lange weg te gaan!
Tip 6!
Maak eens een tekening van jouw stip op de horizon en de weg die daar volgens jou toe gaat leiden. Bepaal welke splitsingen er aan komen en welke beren jij ziet. Leg deze tekening (in stukken geknipt) op de grond en doorloop hem eens letterlijk, stapje voor stapje. Doe dit samen met iemand die je vertrouwt of onder begeleiding met je team. Vertel eens ‘zonder franje’ hoe dit voelt. Kun je accepteren dat dit jóuw weg is?
Hartelijke groet,
Let op! Ben je betrokken bij ‘mensenwerk’ binnen de veiligheidsorganisatie; schrijf je dan in voor de Co-creatiedag op 21-3.
Aan-of afmelden e-zine
I-zine nr 5 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 6 2014
- het effect van bewegen
- wat helpt: dynamisch discussiëren en open space
- hoe breng jíj meer beweging in je werk?
Net terug van mijn wekelijkse cursus met de toepasselijke naam ‘dans je leven’, bedenk ik “wat is bewegen toch heerlijk! Zó ontspannen en voldaan, maar ook helder, vitaal en levendig als ik me nu voel. Ik heb het nodig en waarom kost het me dan zoveel moeite om ermee te beginnen? Ook tijdens hardlopen, wandelen of fietsen ben ik me bewuster van mijn lijf, en wordt mijn hoofd stil. Daaruit ontstaan vaak weer frisse ideeën! Zoals Gabriëlle Roth citeerde: ‘moving the body moves the mind’. Dit is waar én is lastig omdat ik uit mijn comfortzone moet. Wat mij helpt is een goede warming up en cooling down én de stimulans van een groep. In mijn vrije tijdsbesteding, maar zeker ook tijdens mijn werk.
Die beweging heb ik in de ruim 20 jaar dat ik ambtenaar was vaak gemist. Ik ‘bewoog’ door andere functies te aanvaarden. Hoe bestaat het dat ik het urenlange vergaderen en notities (her)schrijven volhield, zonder beweging? Kwam het doordat ik jonger was? Had ik het toen minder nodig? Was ik me minder bewust van mijn lijf en eerder tevreden met wat ik had? Of was het gevolg ervan dat ik bij tijd en wijle domweg ‘vastliep’?
Ik ga ervan uit dat ik niet de enige ben voor wie dit zo werkt. Als coach vind ik het leuk om mensen niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk in beweging te krijgen. Ik gebruik daarvoor verschillende inspirerende werkvormen als ‘‘dynamisch discussiëren‘ en open space. Op deze wijze heb ik al heel wat gesprekken gefaciliteerd. Na een goede ‘opwarmer’ ontstaat er als vanzelf een inspirerende dialoog tussen de ‘doeners op de werkvloer” en de ‘denkers in het management. Er ontstaan nieuwe creatieve en bovenal ‘gedragen’ oplossingen voor problemen. Tijdens de evaluaties spreekt men over meer openheid, onderlinge verbinding en vertrouwen.
Tip 5!
Kijk eens wat meer beweging in je werk je brengt. Bedenk waar jij meer dynamiek wil inbrengen en welk probleem om een beweging vraagt? Waar wil je de zaken flink opschudden of stretchen? Wanneer is er juist een cooling down nodig? Combineer deze antwoorden met een fysieke beweging; bijvoorbeeld door die volgende – altijd saaie vergadering- als experiment- staande of wandelend te houden. Of vraag je collega’s om letterlijk een standpunt in te nemen ten opzichte van dat lastige probleem.
Degene die hier ervaring mee heeft daag ik uit om te reageren…
Een hartelijke groet,
Aan-of afmelden e-zine
Recente reacties