I-zine nr 35 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 18 2015
Hoe je pas in beweging komt als het niet anders kan!
Alles wat ik schrijf heb ik zelf ervaren en bedacht. Maar dat wil niet zeggen dat het allemaal werkt! Ik begeleid mensen bij veranderingen, vaak door anderen veroorzaakt of in gang gezet. Toch durf ik te stellen dat pas als je zelf ergens écht last van hebt, je bereid bent tot verandering.
Eind vorig jaar kwam ik zelf tot stilstand en realiseerde me dat een goede coach nog geen ondernemer is. Mijn werk leverde onvoldoende op, waardoor ik steeds onzekerder, chagrijniger en vermoeider werd. Niet leuk voor mijn omgeving en ik besefte dat als ik mijn diensten niet meer ging verkopen mijn zelfstandigheid gegarandeerd zou eindigen. Ik hoorde mezelf steeds vaker zeggen dat “acquisitie niet mijn ding was” en begon me aan mezelf te ergeren.
Kortom mijn frustratie liep op. Ik trok me terug, gaf anderen de schuld waardoor alles nog erger werd. Gelukkig had ik een koffieafspraak met een oud collega. Zij gaf me een schop onder mijn kont door me aan te zetten tot netwerkgesprekken. Duh! Niks nieuws voor me of toch? Ik belde een paar warme contacten. Niet met de vraag om samen koffie te drinken om -als goede coach- hun verhaal aan te horen. Nee, ik vroeg of ik eens tegen hen aan mocht praten: over mijn huidige situatie en dat ik graag hun advies wilde.
Ik vroeg hulp! Dat vond ik heel spannend en tot mijn verrassing reageerden ze allemaal heel positief! Het feit dat drukbezette mensen direct hun agenda voor me vrij maakten deed al meteen iets met mijn zelfvertrouwen. Aan tafel kreeg ik geen kans om me te verschuilen, ze keken verwachtingsvol naar mij! Slik. Ik stapte over mijn schroom heen en begon te vertellen dat ik het echt even niet wist. Ik vroeg wat ze van mij en mijn dienst vonden, wat ze me konden adviseren? Wederom bibberen en opnieuw onverwacht veel complimenten, bevestiging, goede tips en soms een doorverwijzing.
Wat ben ik blij dat ik deze stap heb gezet! Ik ben diegenen die tijd voor me maakten, zo dankbaar. Ieder gesprek leverde verbinding, nieuwe ideeën en veel energie op. Deze opbrengsten gaven aanknopingspunten voor vervolggesprekken. een opleiding en een salescoach. Letterlijk en figuurlijk zetten ze me weer in beweging. Toeval of niet, er kwamen verrassende opdrachten op mijn pad. Nieuwe klussen die een beroep doen op mijn kennis en ervaring in het organiseren en leiden van veranderprocessen. Kortom; ik ben weer volop in beweging (en natúúrlijk ligt ’te hard rennen’ weer op de loer:).
Tip
Voel je je gefrustreerd omdat er echt iets in jouw gedrag moet veranderen, maar weet je niet hoe? Gefeliciteerd! Dan heb je namelijk de juiste startpositie om in beweging te komen. Je hoeft dit echt niet alleen te doen! Geef jezelf de ruimte om op onderzoek te gaan. Stel je hulpvraag in alle openheid aan mensen die je vertrouwt en laat je verrassen!
Hartelijke groet,
I-zine nr 32 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 8 2015
Hoe je van je pad kan raken en de weg weer terug kan vinden
Ieder van ons is op reis in het leven en dat is niet altijd een sprookje. Het avontuur van Roodkapje begint wanneer ze van haar moeder de opdracht krijgt om haar zieke oma te bezoeken. Soms is de stem van moeder onze eigen innerlijke stem, die van een werkgever of klant. Zo’n opdracht richt zich op de essentie, je bestaansrecht nu en in de toekomst, uitgaand van waar je vandaan komt. Roodkapje moet steun gaan bieden en op reis gaan naar haar roots. De roep om hulpverlening kennen velen van ons. Vaak kom je daarbij een stuk van je verleden tegen. Je hebt niet voor niets voor jouw vak gekozen. Of het nu de brandweer, de politie, de zorg of in mijn geval coaching is. Moeder drukt Roodkapje op het hart om de kortste en meest veilige route te nemen. Ze zet haar favoriete rode mutsje op, zoals wij onze liefste normen, waarden, ervaringen en vaardigheden met ons meedragen.
Roodkapje op weg naar carnaval ’15
Roodkapje stapt vrolijk, open minded en vol vertrouwen het bos in. Haar mandje gevuld met “lekkers” voor oma. Dit gevoel herken je vast wel wanneer je vol van ideeën begint aan een nieuwe baan, project, organisatieverandering? Onderweg verleidt de Grote Boze wolf het meisje om haar pad te verlaten. Ze kan toch beter eerst bloemen plukken voor haar grootmoeder? Hij weet wel waar ze staan. Die beproevingen komen wij ook tegen. Vaak vermomt in mooie kansen, een gave opleiding, een leuke klus erbij, iets wat je meer aanzien, geld of succes gaat opleveren? Zo sla je een andere weg in. Jouw bedoeling verlies je (tijdelijk) uit het oog. Je verdwaalt in een woud van ‘gedoe’, veroorzaakt door je eigen gedachten, omstandigheden of andere mensen.
Zeker is dat je jouw Grote Boze wolf vaker ontmoet op je levensweg. Zoals Roodkapje later bij haar vermomde ‘oma’ komt. Je lijkt je doel te bereiken, maar ergens klopt het niet. Intuïtief voel je dat de zaken waar je je mee bezig houdt, niet leiden tot geluk. Je wil het graag anders, maar schrikt van die ‘grote mond, neus en oren’. De waan van de dag sleurt je mee, bijvoorbeeld in de vorm van teveel werk, wachtlijsten, onzekerheden, gezondheidsproblemen. 
Tegelijk vraag je je af waarom dit op je pad komt? Deze zaken vreten je op, maar je kunt het niet tegenhouden. Dit kan leiden tot verlies van je enthousiasme en passie voor je vak. Je omgeving voelt dit aan en reageert hier niet altijd goed op. Zo kan een cascade ontstaan van energieverlies, passiviteit, overspannenheid, of gewoon een waanzinnige dip!
Als je niet uitkijkt, zit je gevangen in de buik van de wolf. Daar komt Roodkapje noodgedwongen tot rust. Vechten om er uit te komen werkt niet. Ze heeft geen contact meer met de buitenwereld. In deze luwte vraagt ze zich af wat ze nu echt wil, wat haar bedoeling is, waar ze het voor doet? Voor de antwoorden kan ze zich alleen tot zichzelf, haar hart, en haar ‘oma’ wenden. Gelukkig komt er altijd hulp van buitenaf. De jager ‘snijdt’ de boel open. Dit is pijnlijk en zorgt voor licht en ruimte! Hij legt diepere lagen bloot waarbij alles mag zijn. Roodkapje en haar oma leven weer. Ze laten ‘stenen’ overtuigingen, het gedrag wat niet meer dient, achter in de buik van de wolf. Roodkapje neemt afscheid van de wolf, haar kwade genius. Haar schaduwkant, het belemmerende patroon zakt naar de bodem. Ze komt weer met beide benen op de grond en kan verder.
Leeft Roodkapje nog lang en gelukkig? Zeker! Maar niet in één keer. Deze leerervaring kun je bewust meenemen op jouw reis. Dan wordt het een deel van jou. Het vormt je gedrag in de toekomst en bepaalt het vervolg van jouw sprookje. De wolf zal af en toe weer opspelen of boven komen drijven. Hopelijk herken je hem dan aan zijn grote mond en oren, kun je hem weerstaan en verder groeien.
TIP
Hoe ziet jouw boze wolf eruit? Waartoe laat jij je verleiden? Wat doe jij als je opgevreten dreigt te worden? Kies jij voor de verandering de kortste route, rechtstreeks van huis naar oma? Of wordt het de lange weg, die niemand jou kan opleggen? Echte transitie is geen sprookje: het begint altijd met iets wat niet meer werkt, een einde. Dit vraagt om afscheid en geeft een gevoel van verlies. Dit proces eindigt met een zelf gekozen, nieuw begin.
Wil je hulp bij het ontrafelen van jouw sprookje? Zit je gevangen en wacht je op de jager? Neem contact met me op en ik kijk hoe ik je kan helpen op jouw reis.
Je kunt dit sprookje ook in de versie voor teams lezen.
Hartelijke groet,
I-zine nr 30 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 4 2015
Hoe je je bewust kan worden van een patroon door er in mildheid naar te kijken.
Ik houd van mijn zelfstandigheid én ik ben graag onderdeel van een groep. Ik vind het heerlijk als ik voldoende opdrachten heb die ik autonoom uit kan voeren. Omdat deze opdrachten steeds nieuw en anders zijn, wissel ik die het liefst af met ontmoetingen in vertrouwde setting met mijn familie, vriend(inn)en, zielsverwante collega’s, dansers of intervisiegenoten.
Uit liefde voor?
Het handhaven van dit patroon levert mij veel op: vrijheid, regie, een mooie balans tussen in- en ontspanning, waardering, plezier. Kortom ik doe dit uit liefde voor mijzelf. Helaas leef ik niet in een ideale wereld. Soms zijn er geen opdrachten, zijn mijn familieleden niet gezellig, hebben mijn vriendinnen of collega’s geen tijd, is er geen dansles en levert de intervisie geen nieuwe inzichten op. Dit voelt niet lekker, maar ik blijf doen wat ik doe en zeg niks, in mijn geval vaak onbewust ‘uit liefde voor de ander’. Of voor mezelf? Als ik aardig blijf doen, vinden ze mij leuk. Daarmee verval ik in de rol die ik had als kind. Ik sloof me uit als moeder, bescheiden collega, loyale vriendin, enthousiast dansmaatje en trouwe intervisiegenoot.
Zo herken ik ook bij anderen dat ze vaak op dezelfde manier op elkaar reageren. Ik zie de irritatie of het vermoeide, vaak nonverbale: ‘nee he, niet weer’, bij mijn ouders of een bevriend stel. Waarom doen we elkaar dit aan, als het ons niet verder brengt? Waarom zijn we verknocht aan dit voorspelbare patroon van actie en reactie? Terwijl het ons verdriet doet? Wat brengt dit ons, terwijl het zoveel kost en wat is nodig om het te doorbreken?
Deze week stap ik, in eerste instantie onbewust, uit mijn comfortzone. Een collega nodig
t mij uit om mee te doen aan een brainstormsessie in een heel nieuw team. Een vriendin neemt me mee naar een nieuwe dansgroep. Op dat moment besef ik opeens hoe ik in mijn vertrouwde wereldje ben blijven hangen. In deze nieuwe situatie voel ik me ongemakkelijk. Ik ben bezig met hoe ik me gedraag en wat ik wel en niet zeg. Ik kies bewust mijn positie. Feitelijk ben ik erg druk bezig met mijzelf en vraag me af of ik dit nieuwe leuk vind? Deze gedachten leveren, zelfs al vóór ik er ben, spanning op. Misschien herken je ze? ‘Doe ik het wel goed? Is er (nog) een klik? Wat zijn de consequenties als ik dit doe? Wat denkt de ander wel van me? Heb ik hier nog zin in? Wat moet ik ervoor doen en laten? Hoe ga ik dit aanpakken? Zoals ik in mijn vorige i-zine beschreef, heb ik nog wat moeite met mijn ‘wat’ en ‘hoe’. Dus kosten deze hersenspinsels energie en verhogen de drempel om een stap te nemen of zijn zelfs een excuus om dit niet te doen. Ik ben er niet trots op, maar begrijp wel beter waarom anderen ook niet zo maar veranderen.
Pas wanneer ik het echt zát ben, waag ik de sprong en kom in actie. Dus duw ik de stofzuiger in handen van mijn zoon, leg contact met collega’s die zich juist niet met ‘mens in veiligheid’ bezig houden, maar met de inhoud van het vak. Ik ga in gesprek met een directeur van een trainingsbureau met wie ik graag wil samenwerken. Een dag vrijnemen en geliefden bezoeken kan zomaar. Net als ergens anders gaan dansen en stoppen met intervisie. Uit liefde voor mezelf!
Deze keuze om mijn patroon te doorbreken levert me veel meer op dan dat het me kost. Een gevoel van verbinding, meerwaarde, verrassende nieuwe inzichten, frisse ideeën, zelfkennis en bovenal plezier! Voor mezelf, maar verrassend genoeg, ook vaak voor de ander.
TIP
Veroordeel niet, kijk met mildheid! Observeer een situatie die spanning oproept bij jezelf of bij een ander. Komen de bovenstaande vragen en gevoelens op? Ga eens na of deze situatie te maken heeft met het doorbreken van een patroon? Waag de sprong, als jij er aan toe bent en ervaar wat het je oplevert: liefde voor jezelf, maar ook liefde voor diegenen die nog niet durven springen.
Warme groet,
I-zine nr 28 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 52 2014
Welk licht wil er vanuit jou geboren worden?
Wanneer straal jij en kom jij tot leven? Wat zet jou in vuur en vlam of waar gaat jouw hart van zingen?
Vragen die we niet zo makkelijk kunnen beantwoorden. Zeker als we druk bezig zijn, zo vlak voor het eind van het jaar, houden we ons hier liever niet mee bezig. We draaien maar door, vechten tegen deadlines alsof 1 januari het einde is. We raken moe, gestrest en soms zelfs depressief in deze donkere dagen.
En eerlijk: vechten we eigenlijk niet tegen onze natuurlijke behoefte om tot rust te komen? Waarom beginnen we al voor dat het licht wordt en gaan we door als het donker invalt? Waarom onderdrukken we onze impuls om kaarsen aan te steken en wat te bezinnen in de sfeer die dan ontstaat? Waarom niet gewoon lekker op tijd naar bed en bij te slapen?
Wat zou er gebeuren als we nu even massaal stil zouden staan? Of er nu een witte kerst is of niet, gewoon lekker thuis, cocoonen, al dan niet met familie of vrienden. Zou de economie instorten? Zou onze werkgever over de kop gaan? Zou onze veiligheid in het geding komen? Integendeel! Ik denk dat het ons zou helpen, om ons beter, fitter en blijer te voelen, helderder om keuzes te maken, gerichter inbreng te hebben als we weer starten met onze activiteiten in het nieuwe jaar. Zo kunnen we onze goede voornemens écht uitvoeren en de wereld samen een beetje lichter maken.
Deze week mocht ik een team in de zorg begeleiden, wat het afgelopen jaar aan (te) veel veranderingen onderhevig was. Na een rommelige start, keken we samen terug op de ‘plussen’ en ‘minnen’ van dit jaar. We eindigden met een paar nieuwe ideeën, maar vooral in rust. De problemen waren niet opgelost, maar wel gedeeld en dit gaf verbinding en vertrouwen.
In het kader van ‘praktiseer wat je predikt’, wil ik graag mijn top 5 ‘plussen’ met je delen, waar ik, dit jaar, vooral heel Blij van werd:
- Vernieuwen: huis verbouwen, hardlopen in een groep, een nieuw baby-nichtje en schrijven van i-zines.
- Verrassen: feesten (80 jr en 50 jr huwelijk) organiseren voor mijn (schoon)ouders en een open space congres (FCIC) voor mijn zus.
- Verbinden: met collega’s in het kader van mensontwikkeling en advies in veiligheid.
- Vieren: van jubilea; 25 jr. brandweer, 30 jr vriendin TU, 35 jr. middelbare school.
- Vrije tijd: besteden aan gezin, familie, vrienden, vrijwilligerswerk.
Een gelukkig kortere, maar zeker niet minder energie vretende, top 4 van ‘minnen’. Hierdoor voelde ik mij Bedroefd, Bang of zelfs Boos:
- Vertrouwen: mis ik wel eens als het gaat over verwerven van nieuwe opdrachten/klanten.
- Verbinden: lukt me niet altijd met mijn twee puberende zoons.
- Verlaten: van coachees, een intervisiegroep, overleden familieleden, valt me zwaar.
- Verduren: van chaos en wanorde, word ik heel onrustig van.
Dit geheel overziend ben ik dankbaar voor de overdaad aan ‘plussen’ met als rode draad; vormen, verrassen, vernieuwen, verbinden. Dit zijn precies de kernwaarden die ik op mijn visitekaartje heb gezet en die ik nu kan aanvullen met ‘vieren en vrije tijd’ Uit de minnen blijkt waar ik moeite mee heb en wat mij belemmert om voluit te ‘stralen’; een gebrek aan vertrouwen en verbinding en ‘verlaten en verduren’.
Gun jezelf eens de tijd om terug te kijken en stil te staan bij de vraag wat jouw plussen en minnen waren. Waar gaat jouw hart van zingen? Wacht dan en geduldig op jouw persoonlijke antwoord. Dat wat je vaak niet zozeer bedenkt, maar meer vanuit je gevoel en intuïtie voortkomt. Een heel wezenlijk ‘iets’ wat je diep down wel weet, wat je drijft, wat maakt dat je ‘flow’ ervaart als je het doet. Datgene waar je energie van krijgt en wat je graag op anderen overdraagt. Omdat je daarmee jezelf en anderen gelukkig maakt. Die activiteiten die helemaal bij iemand passen. Meestal is het niet één ding, maar zijn het meerdere ervaringen waarvan je weet dat het ‘ klopt’, als je ziet dat deze persoon gaat stralen, wanneer hij erover vertelt. Zijn of haar hart gaat zingen dan, en dat zie je.
TIP
‘Waar gaat jouw hart van zingen en ga jij (dus) van stralen? Stel jezelf én anderen in de komende periode deze vraag eens. Aan het kerstdiner, tijdens de oud- en nieuw toost of gewoon tijdens een frisse strandwandeling. Doe de dingen, waar je hart van gaat zingen. Dan garandeer ik je blijheid en licht in de duisternis.
Een hele mooie kerst en fijn oud en nieuw gewenst,
I-zine nr 26 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 48 2014
Aan welk appèl geef jij gehoor?
Heb ik net besloten welke afslag ik ga nemen op mijn rotonde (zie mijn vorige i-zine ‘rondjes draaien’). Wil ik niet meer ‘alleen’ op zoek naar werk, maar me bij zielsverwanten aansluiten. Ben ik me eindelijk- na het lezen van het handboek ‘hyperspecialisatie’ van Erno Hannink- bewust van mijn focus om mensen gelukkiger te maken in werk. Ben ik klaar om hiermee verder te gaan.
Word ik overvallen door een verrassende vraag. Of ik, met spoed, een bestuurlijke rapportage over de veiligheid in een buitenlandse haven wil maken. Ik? Veiligheid, inhoudelijk? Oh man! Mijn eerste overweging is dat dit mijn beproeving is. Met andere woorden, de verleiding die mij van mijn ‘pad’ af wil brengen. Dit past toch niet in mijn –moeizaam gevonden- straatje? Moet ik dit weerstaan om mijn eigen koers te blijven varen? De tweede gedachte is dat dit heel spannend is. Kan en durf ik dit wel? Ben ik wel goed genoeg? Tja, ik heb het boek van Brenée Brown nog niet uit. De derde impuls is ‘dit is gaaf!’ Het sluit aan bij mijn kennis en ervaring. Deze opdracht verbreedt mijn horizon en vraagt om op een hoog abstractieniveau te denken. Blijkbaar zien anderen mij dit doen.
Dus volg ik mijn gevoel en gá ervoor! Nu zit ik tot over mijn oren in de engelstalige rapporten. Ik ontdek een hele nieuwe wereld. De vragen openen allerlei deurtjes in mijn geheugen. Een onbekende weg inslaan is leuk! Ik leer andere mensen kennen die mij inspireren. Zij richten zich juist níet op één thema. Ze houden zich bezig met veranderingen in brede zin en betekenen daarin veel voor anderen! Ik beluister hun verhalen. Een consultant in de accountancy leidt een spiritueel centrum in de avonduren en doet er een interimopdracht bij voor een ministerie. Een collega voorziet in vernieuwende brandveiligheidsconcepten en inspireert een sociale werkplaats om ‘RED BAG’ labels en tassen te maken van oude brandweerslangen. Zijn compliment – ‘wat heb jij een mooie combinatie van hard en zacht’ – opent mijn ogen.
KIEZEN!
Wie kiest er eigenlijk maar één rol? En waarom zouden we dit willen? Daarmee doen we onze verschillende talenten tekort. Kijk naar één van mijn vriendinnen uit de telecomwereld: vrijwilliger bij ouderen in een verzorgingstehuis, beleider van examens op een middelbare school en coördinator van het familiebezoek tijdens het sterfbed van haar oma. Een andere is opruimcoach, zit in het bestuur van Humanitas en rijdt af en aan naar haar doodzieke vader. Een derde was stewardess, gastvrouw bij studio Max en wandelt met een dementerende man. Dit doen ze alle drie in combinatie met een druk gezin. Tenslotte mijn zus; zij is als IC-verpleegkundige dé motor achter een met ‘gouden oor-award’ bekroonde internationale stichting i.o. voor familie en patiëntenzorg, waarvoor ze zelf het logo ontwerpt.
Tip
Wees eens trots op de rollen die jij allemaal vervult. Ben jij moeder of vader, broer, zus, vriend of vriendin, vrijwilliger, collega, inspirator, motor of werknemer? Hoe leuk, soms zwaar, maar in ieder geval onzettend waardevol is dit? Of je er nu geld of publieke waardering voor krijgt of niet. Het gaat erom dat je er voldoening uit haalt en dat je op één of andere manier ‘gezien’ wordt. Maar het begint bij jezelf, zie jij het zélf zo?!!
Ik hoor graag van je!
Hartelijke groet,
I-zine nr. 17 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 28 2014
Een zonnige dag. Prachtige natuur. Alle tijd van de wereld. Lekker sjokken langs de Mark (een beekje bij Breda). Samen met een vriendin, gezellig bijpraten. Niks aan de hand, totdat we tegen een groep grote runderen aanlopen. Midden op ons pad, geen ontkomen aan. Zo groot en angstaanjagend, dat we de pas inhouden. De grootste os heeft ons ook gespot. Dit stelt ons niet gerust.
Zo’n gevoel heb je allemaal wel eens, als er iets gebeurt waar je niet op voorbereid bent. Eerst nog lachend geef je de ander (in dit geval de os) de schuld omdat hij niet aan de kant gaat voor ons. Vervolgens realiseren we ons dat dit een serieus obstakel is en dat we zélf iets moeten doen. Vluchten? Omkeren en al die kilometers teruglopen? Afwachten, tot het gevaar geweken is? Mijn vriendin durft er niet langs. Ik denk dat het wel meevalt en sprint er het liefst gewoon voorbij. Beiden zijn we ons bewust van de verschillen in onze benadering. Het is óf niet verder komen en terug naar af, óf onbezonnen doorgaan, met alle gevolgen van dien. Gelukkig lost dit probleem zich vanzelf op. De dieren vervolgen hun route, voorop de grootste en sterkste os. De weg is vrij!
Regelmatig vertellen klanten over de obstakels waar zij tegen aan lopen wanneer zij organisatieveranderingen doorvoeren. Ze worden verrast door de weerstand of onmacht van medewerkers om goed samen te werken, terwijl de ‘harkjes’, doelen en taken toch duidelijk geformuleerd zijn. Laatst vroeg een leidinggevende hoe hij meer verbinding en betrokkenheid in en tussen de nieuwe teams tot stand kon brengen. Tegelijkertijd erkende hij dat hij dominant was en krachtig in het bepalen van de koers. Luisteren en nieuwsgierig zijn waren, gaf hij lachend toe, niet zijn sterkste punten.
Wanneer moet je sterk zijn en wanneer mag je toegeven dat je het niet weet? Wat is jouw kracht en hoe toon je die? Fysiek, mentaal, non-verbaal? Uit de reacties die ik krijg op mijn I-zines, blijkt hoe verschillend wij kracht en kwetsbaarheid zien. Ik voel mij juist sterk in de thema’s die ik beschrijf. Ze zijn mij ‘eigen’. Ik ben me bewust van mijn kwaliteiten én valkuilen. Door veel vragen te stellen, open te staan en de ander de koers te laten bepalen, zorg ik voor verbinding en betrokkenheid in teams. Ik laat me in dit ‘veld’ dus graag verrassen en bied hulp wanneer het probleem zich níet vanzelf oplost.
Tip
Zie kracht en kwetsbaarheid eens als twee kanten van dezelfde medaille. Wat de één krachtig vindt, vindt de ander juist erg kwetsbaar én andersom! Beiden zijn goud waard. De kunst is om ze te tonen, wanneer dat nodig is en ze in balans te houden. Bij deze dus.
Een zomerse groet,
Recente reacties