I-zine nr 42 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 3 2016
Wat het oplevert als je jezelf blijft.
Ergens in je leven kom je op een punt dat je je gedachten over wat je omgeving van je verwacht, ter discussie stelt. Dit is meestal geen fijn moment, maar wel waardevol. Je kunt dankbaar zijn voor de waarden en normen die je van huis mee hebt gekregen. Die hebben gemaakt wie je nu bent. Maar zijn ze ‘waar’ en passen ze nog bij je? Hoe word, of beter, blíjf je jezelf? Wie ben je, wat is jouw stem en durf je die te laten horen?
Mijn stem laten horen…
Ken je de film ‘La vie en rose’ over het leven van Édith Piaf? Haar achternaam is haar als beginnend zangeresje gegeven en betekent ‘musje’. Zo alleen, onbetekenend, arm en onzeker als zij startte, zo beroemd, eigenzinnig en geliefd stierf zij op veel te jonge leeftijd.
Wat mij intrigeert is hoe ‘onaangepast’ zij haar leven leidde. Door het gebrek aan opvoeding trok ze zich nauwelijks iets aan van wat mensen van haar vonden. Aan de andere kant deed ze álles voor het moment dat het doek opging en in de spotlight stond. Daarmee vulde ze het gat aan bewondering en liefde.
Zelfs als je een gelukkige jeugd gehad hebt, herken je deze behoefte om gezien te worden. Ergens in ieders jeugd is er wel een moment geweest, waarop je je talenten inzette en er geen erkenning of zelfs afwijzing volgde. Je zong als meisje bijvoorbeeld een liedje en je werd uitgelachen. Je omgeving legde onbewust het zaadje voor de spanning die je later in je leven parten gaat spelen. De angst voor herhaling en het gevoel niet te voldoen, er niet (meer) bij te horen of om te falen kan een hele belangrijke drijfveer worden. Je laat een mogelijk talent liggen, het kan je ondergang worden maar ook je succes. Je komt namelijk heel ver als je altijd ontzettend je best doet om te voldoen aan wat jij denkt dat de omgeving van je verwacht. Om de spanning die dit onbewust oproept het hoofd te bieden, passen we ons gedrag aan. Bij Édith Piaf leidde dit helaas tot verslaving. Maar bij de tennisser Andre Agassi, die onder druk van zijn vader moest tennissen terwijl hij de sport haatte, was het resultaat dat hij als enige ter wereld ooit alle grandslamtoernooien en de Tennis Master Cup heeft gewonnen.
Is onszelf aanpassen niet iets wat we doen om erbij te horen? Om niet gekwetst te worden of om anderen te sparen? Uit onzekerheid over ons eigen ‘zijn’. Want ben je wel goed genoeg, als je gewoon jezelf bent? Voldoe je dan aan ‘de norm’? De norm waarbij je de lat zelf hoog legt of die van de ander? Wat is belangrijker? Als je je aansluit vanuit een overdreven of ingehouden versie van jezelf is dat eigenlijk nep. Dit vraagt veel energie en kan op langere termijn ten koste gaan van je carrière, je relaties of je gezondheid.
Jezelf losmaken van verwachtingen van je omgeving en dichter bij jezelf blijven kan je veel energie en kracht opleveren! Dat voel je en de ander ook. Je maakt écht verbinding. Het kan even schrikken zijn, maar het opent en verdiept. Daarbij geef je anderen permissie om zichzelf én anders te zijn.
Een mooie uitspraak vind ik, dat je niet aan een kind moet vragen wat het wil worden. Die vraag impliceert dat het kind nog niets is, of dat het iets anders, beters moet worden? Een kind ‘is’ zichzelf. En dat is helemaal oké!
Stel dat je dit vanaf nu op jezelf toepast? Zou jouw leven er niet ‘rooskleuriger’ uitzien? Zodat je, net als Edith Piaf, kunt zeggen: ‘Je ne regrette rien’!?
Warme groet.
Recente reacties