I-zine nr 30 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 4 2015

Hoe je je bewust kan worden van een patroon door er in mildheid naar te kijken. 

Ik houd van mijn zelfstandigheid én ik ben graag onderdeel van een groep. Ik vind het heerlijk als ik voldoende opdrachten heb die ik autonoom uit kan voeren. Omdat deze opdrachten steeds nieuw en anders zijn, wissel ik die het liefst af met ontmoetingen in vertrouwde setting met mijn familie, vriend(inn)en, zielsverwante collega’s, dansers of intervisiegenoten.

Uit liefde voor?

Het handhaven van dit patroon levert mij veel op: vrijheid, regie, een mooie balans tussen in- en ontspanning, waardering, plezier. Kortom ik doe dit uit liefde voor mijzelf. Helaas leef ik niet in een ideale wereld. Soms zijn er geen opdrachten, zijn mijn familieleden niet gezellig, hebben mijn vriendinnen of collega’s geen tijd, is er geen dansles en levert de intervisie geen nieuwe inzichten op. Dit voelt niet lekker, maar ik blijf doen wat ik doe en zeg niks, in mijn geval vaak onbewust ‘uit liefde voor de ander’. Of voor mezelf? Als ik aardig blijf doen, vinden ze mij leuk. Daarmee verval ik in de rol die ik had als kind. Ik sloof me uit als moeder, bescheiden collega, loyale vriendin, enthousiast dansmaatje en trouwe intervisiegenoot.

Zo herken ik ook bij anderen dat ze vaak op dezelfde manier op elkaar reageren. Ik zie de irritatie of het vermoeide, vaak nonverbale: ‘nee he, niet weer’, bij mijn ouders of een bevriend stel.  Waarom doen we elkaar dit aan, als het ons niet verder brengt? Waarom zijn we verknocht aan dit voorspelbare patroon van actie en reactie? Terwijl het ons verdriet doet? Wat brengt dit ons, terwijl het zoveel kost en wat is nodig om het te doorbreken?

Deze week stap ik, in eerste instantie onbewust, uit mijn comfortzone. Een collega nodigt mij uit om mee te doen aan een brainstormsessie in een heel nieuw team. Een vriendin neemt me mee naar een nieuwe dansgroep. Op dat moment besef ik opeens hoe ik in mijn vertrouwde wereldje ben blijven hangen. In deze nieuwe situatie voel ik me ongemakkelijk. Ik ben bezig met hoe ik me gedraag en wat ik wel en niet zeg. Ik kies bewust mijn positie. Feitelijk ben ik erg druk bezig met mijzelf en vraag me af of ik dit nieuwe leuk vind? Deze gedachten leveren, zelfs al vóór ik er ben, spanning op. Misschien herken je ze? ‘Doe ik het wel goed? Is er (nog) een klik? Wat zijn de consequenties als ik dit doe? Wat denkt de ander wel van me? Heb ik hier nog zin in? Wat moet ik ervoor doen en laten? Hoe ga ik dit aanpakken? Zoals ik in mijn vorige i-zine beschreef, heb ik nog wat moeite met mijn ‘wat’ en ‘hoe’. Dus kosten deze hersenspinsels energie en verhogen de drempel om een stap te nemen of zijn zelfs een excuus om dit niet te doen. Ik ben er niet trots op, maar begrijp wel beter waarom anderen ook niet zo maar veranderen.

Pas wanneer ik het echt zát ben, waag ik de sprong en kom in actie. Dus duw ik de stofzuiger in handen van mijn zoon, leg contact met collega’s die zich juist niet met ‘mens in veiligheid’ bezig houden, maar met de inhoud van het vak. Ik ga in gesprek met een directeur van een trainingsbureau met wie ik graag wil samenwerken. Een dag vrijnemen en geliefden bezoeken kan zomaar. Net als ergens anders gaan dansen en stoppen met intervisie. Uit liefde voor mezelf!

Deze keuze om mijn patroon te doorbreken levert me veel meer op dan dat het me kost. Een gevoel van verbinding, meerwaarde, verrassende nieuwe inzichten, frisse ideeën, zelfkennis en bovenal plezier! Voor mezelf, maar verrassend genoeg, ook vaak voor de ander.

TIP

Veroordeel niet, kijk met mildheid! Observeer een situatie die spanning oproept bij jezelf of bij een ander. Komen de bovenstaande vragen en gevoelens op? Ga eens na of deze situatie te maken heeft met het doorbreken van een patroon? Waag de sprong, als jij er aan toe bent en ervaar wat het je oplevert: liefde voor jezelf, maar ook liefde voor diegenen die nog niet durven springen.

Warme groet,